Teoria poznania

obowiązkowe

LITERATURA UZUPEŁNIAJĄCA:

AJDUKIEWICZ K., Zagadnienia i kierunki filozofii: teoria poznania, metafizyka, Kęty 2003.

BUCZYŃSKA-GAREWICZ H., Prawda i złudzenie. Esej o myśleniu, Kraków 2008.

HETMAŃSKI M., Epistemologia informacji, Kraków 2013.

JANECZEK S., STAROŚCIC A. (red.), Epistemologia, Lublin 2015.

JUDYCKI S., Świadomość i pamięć. Uzasadnienie dualizmu antropologicznego, Lublin 2004.

JUDYCKI S., Umysł i synteza.Argument przeciwko naturalistycznym teoriom umysłu, Lublin 1999.

KUREK Ł., Dualizm przekonań, Kraków 2016.

STĘPIEŃ A.B., Studia i szkice filozoficzne, t. I-III, Lublin 1999, 2001, 2015.

WOLEŃSKI J., DĄBROWSKI A. (red.), Metodologiczne i teoretyczne problemy kognitywistyki, Kraków 2014.

ZIEMIŃSKA R., Epistemologia Rodericka M. Chisholma, Bydgoszcz 1998.

Wykład z teorii poznania (epistemologii) ma na celu:

(1) Zrozumienie procesów zdobywania wiedzy i ich uwarunkowań;

(2) Poznanie klasycznej i nieklasycznych teorii prawdy;

(3) Zapoznanie się z klasycznymi i współczesnymi sporami epistemologicznymi;

(4) Poznanie podstawowych pojęć naukoznawczych.

I. ZAGADNIENIA WSTĘPNE

1. Literatura

2. Charakterystyka teorii poznania

II. ŹRÓDŁA WIEDZY

1. Percepcja zmysłowa

2. Pamięć

3. Poznanie intelektualne (umysłowe)

4. Autorytet w poznaniu

III. TEORIA PRAWDY

1. Klasyczna definicja prawdy

2. Nieklasyczne definicje prawdy

3. Stanowiska dotyczące poznania prawdy

IV. POZNANIE NAUKOWE

1. Teoria naukowa

2. Modele

3. Paradygmaty

PODRĘCZNIKI, SKRYPTY I OPRACOWANIA OGÓLNE:

CHISHOLM R.M., Teoria poznania, tł. R. Ziemińska, Lublin 1994.

HETMAŃSKI M. (red.), Epistemologia współcześnie, Kraków 2007.

INGARDEN R., Studia z teorii poznania, Warszawa 1995 (1970).

KELLER A., Wprowadzenie do teorii poznania, tł. A. Ziernicki, Kraków 2010.

KOWALCZYK S., Teoria poznania, Sandomierz 1997.

MORTON A., Przewodnik po teorii poznania, tł. T. Baszniak, Warszawa 2002.

SIEMIANOWSKI A., KMIECIKOWSKI W., Zarys teorii poznania. Ujęcie fenomenologiczne, Gniezno 2006.

STĘPIEŃ A.B., Teoria poznania. Zarys skryptu uniwersyteckiego, Lublin 1971.

WOLEŃSKI J., Epistemologia: poznanie, prawda, wiedza, realizm, Warszawa 2005.

WOLSZA K., Wykłady z teorii poznania, Opole 1996.

ZIEMIŃSKA R. (red.), Przewodnik po epistemologii, Kraków 2013.

WIEDZA:

W1. Słuchacz ma ugruntowaną wiedzę z zakresu teorii poznania (epistemologii), jej związku z innymi działami filozofii i teologii, a także wiedzę o specyfice przedmiotowej i metodologicznej teologii, któą jest w stanie rozwijać i twórczo stosować w działalności profesjonalnej - TMA_W01; P7S_WG.

W2. Ma uporządkowaną, pogłębioną wiedzę, obejmującą teorię i metodologię teologii, dającą możliwość specjalizacji w ramach studiów trzeciego stopnia - TMA_W04; P7S_WG.

W3. Ma gruntowną znajomość zasad interpretacji tekstów, zwłaszcza tekstu teologicznego - TMA_W15; P7S_WG,=.

UMIEJĘTNOŚCI:

U1. Student potrafi samodzielnie wyszukiwać, analizować, oceniać, selekcjonować i integrować informacje z wykorzystaniem różnych źródeł oraz formułować na tej podstawie krytyczne sądy z wykorzystaniem wiedzy teologicznej - TMA_01; P7S_UW.

U2. Posiada podstawowe umiejętności badawcze w zakresie dyscyplin pomocniczych teologii - TMA_U03; P7S_UW.

U3. Potrafi przeprowadzić krytyczną analizę i interpretację różnych poglądów teologicznych i światopoglądowych, wytworów kultury w celu określania ich znaczeń, oddziaływania społecznego, miejsca w procesie historyczno-kulturowym - TMA_U08; P7S_UW.

KOMPETENCJE SPOŁECZNE:

K1. Słuchacz potrafi odpowiednio określić priorytety służące realizacji określonego przez siebie lub innych zadania i potrafi przewidywać wielokierunkowe skutki swojej działalności - TMA_K04; P7S_KK, P7S_KK.

K2. Ma świadomość złożoności rzeczywistości i rozumie potrzebę interdyscyplinarnego podejścia do rozwiązywanych problemów - TMA_K05; P7S_KO.

K3. Identyfikuje i rozstrzyga dylematy - zwłaszcza doktrynalne i etyczno-moralne - związane z życiem indywidualnym i społecznym - TMA_K06, P7S_KK, P7S_KO.

Przedmiot kończy się zaliczeniem z oceną. Zgodnie z "Regulaminem studiów Uniwersytetu Opolskiego" (paragraf 6, p. 3-5), udział w zajęciach jest obowiązkowy. Podstawą zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z testu końcowego. Obejmuje on cały wyłożony materiał i składa się z szesnastu pytań. Oceny udzielane są według następującej skali:

16 pkt. = bardzo dobry (5,0),

14-15 pkt. = dobry plus (4,5),

12-13 pkt. = dobry (4,0),

10-11 pkt. = dostateczny plus (3,5),

9 pkt. = dostateczny (3,0),

poniżej 9 pkt. = niedostateczny (2,0).

Nie dotyczą niniejszego przedmiotu.