Teoria poznania
Informacje ogólne
Kod przedmiotu: | 5.1.0.0.1.007 |
Kod Erasmus / ISCED: | (brak danych) / (brak danych) |
Nazwa przedmiotu: | Teoria poznania |
Jednostka: | Wydział Teologiczny |
Grupy: | |
Punkty ECTS i inne: |
(brak)
|
Język prowadzenia: | polski |
Rodzaj przedmiotu: | obowiązkowe |
Literatura uzupełniająca: | LITERATURA UZUPEŁNIAJĄCA: AJDUKIEWICZ K., Zagadnienia i kierunki filozofii: teoria poznania, metafizyka, Kęty 2003. BUCZYŃSKA-GAREWICZ H., Prawda i złudzenie. Esej o myśleniu, Kraków 2008. HETMAŃSKI M., Epistemologia informacji, Kraków 2013. JANECZEK S., STAROŚCIC A. (red.), Epistemologia, Lublin 2015. JUDYCKI S., Świadomość i pamięć. Uzasadnienie dualizmu antropologicznego, Lublin 2004. JUDYCKI S., Umysł i synteza.Argument przeciwko naturalistycznym teoriom umysłu, Lublin 1999. KUREK Ł., Dualizm przekonań, Kraków 2016. STĘPIEŃ A.B., Studia i szkice filozoficzne, t. I-III, Lublin 1999, 2001, 2015. WOLEŃSKI J., DĄBROWSKI A. (red.), Metodologiczne i teoretyczne problemy kognitywistyki, Kraków 2014. ZIEMIŃSKA R., Epistemologia Rodericka M. Chisholma, Bydgoszcz 1998. |
Skrócony opis: |
Wykład z teorii poznania (epistemologii) ma na celu: (1) Zrozumienie procesów zdobywania wiedzy i ich uwarunkowań; (2) Poznanie klasycznej i nieklasycznych teorii prawdy; (3) Zapoznanie się z klasycznymi i współczesnymi sporami epistemologicznymi; (4) Poznanie podstawowych pojęć naukoznawczych. |
Pełny opis: |
I. ZAGADNIENIA WSTĘPNE 1. Literatura 2. Charakterystyka teorii poznania II. ŹRÓDŁA WIEDZY 1. Percepcja zmysłowa 2. Pamięć 3. Poznanie intelektualne (umysłowe) 4. Autorytet w poznaniu III. TEORIA PRAWDY 1. Klasyczna definicja prawdy 2. Nieklasyczne definicje prawdy 3. Stanowiska dotyczące poznania prawdy IV. POZNANIE NAUKOWE 1. Teoria naukowa 2. Modele 3. Paradygmaty |
Literatura: |
PODRĘCZNIKI, SKRYPTY I OPRACOWANIA OGÓLNE: CHISHOLM R.M., Teoria poznania, tł. R. Ziemińska, Lublin 1994. HETMAŃSKI M. (red.), Epistemologia współcześnie, Kraków 2007. INGARDEN R., Studia z teorii poznania, Warszawa 1995 (1970). KELLER A., Wprowadzenie do teorii poznania, tł. A. Ziernicki, Kraków 2010. KOWALCZYK S., Teoria poznania, Sandomierz 1997. MORTON A., Przewodnik po teorii poznania, tł. T. Baszniak, Warszawa 2002. SIEMIANOWSKI A., KMIECIKOWSKI W., Zarys teorii poznania. Ujęcie fenomenologiczne, Gniezno 2006. STĘPIEŃ A.B., Teoria poznania. Zarys skryptu uniwersyteckiego, Lublin 1971. WOLEŃSKI J., Epistemologia: poznanie, prawda, wiedza, realizm, Warszawa 2005. WOLSZA K., Wykłady z teorii poznania, Opole 1996. ZIEMIŃSKA R. (red.), Przewodnik po epistemologii, Kraków 2013. |
Efekty uczenia się: |
WIEDZA: W1. Słuchacz ma ugruntowaną wiedzę z zakresu teorii poznania (epistemologii), jej związku z innymi działami filozofii i teologii, a także wiedzę o specyfice przedmiotowej i metodologicznej teologii, któą jest w stanie rozwijać i twórczo stosować w działalności profesjonalnej - TMA_W01; P7S_WG. W2. Ma uporządkowaną, pogłębioną wiedzę, obejmującą teorię i metodologię teologii, dającą możliwość specjalizacji w ramach studiów trzeciego stopnia - TMA_W04; P7S_WG. W3. Ma gruntowną znajomość zasad interpretacji tekstów, zwłaszcza tekstu teologicznego - TMA_W15; P7S_WG,=. UMIEJĘTNOŚCI: U1. Student potrafi samodzielnie wyszukiwać, analizować, oceniać, selekcjonować i integrować informacje z wykorzystaniem różnych źródeł oraz formułować na tej podstawie krytyczne sądy z wykorzystaniem wiedzy teologicznej - TMA_01; P7S_UW. U2. Posiada podstawowe umiejętności badawcze w zakresie dyscyplin pomocniczych teologii - TMA_U03; P7S_UW. U3. Potrafi przeprowadzić krytyczną analizę i interpretację różnych poglądów teologicznych i światopoglądowych, wytworów kultury w celu określania ich znaczeń, oddziaływania społecznego, miejsca w procesie historyczno-kulturowym - TMA_U08; P7S_UW. KOMPETENCJE SPOŁECZNE: K1. Słuchacz potrafi odpowiednio określić priorytety służące realizacji określonego przez siebie lub innych zadania i potrafi przewidywać wielokierunkowe skutki swojej działalności - TMA_K04; P7S_KK, P7S_KK. K2. Ma świadomość złożoności rzeczywistości i rozumie potrzebę interdyscyplinarnego podejścia do rozwiązywanych problemów - TMA_K05; P7S_KO. K3. Identyfikuje i rozstrzyga dylematy - zwłaszcza doktrynalne i etyczno-moralne - związane z życiem indywidualnym i społecznym - TMA_K06, P7S_KK, P7S_KO. |
Metody i kryteria oceniania: |
Przedmiot kończy się zaliczeniem z oceną. Zgodnie z "Regulaminem studiów Uniwersytetu Opolskiego" (paragraf 6, p. 3-5), udział w zajęciach jest obowiązkowy. Podstawą zaliczenia jest uzyskanie pozytywnej oceny z testu końcowego. Obejmuje on cały wyłożony materiał i składa się z szesnastu pytań. Oceny udzielane są według następującej skali: 16 pkt. = bardzo dobry (5,0), 14-15 pkt. = dobry plus (4,5), 12-13 pkt. = dobry (4,0), 10-11 pkt. = dostateczny plus (3,5), 9 pkt. = dostateczny (3,0), poniżej 9 pkt. = niedostateczny (2,0). |
Praktyki zawodowe: |
Nie dotyczą niniejszego przedmiotu. |
Właścicielem praw autorskich jest Uniwersytet Opolski.