Kaznodziejstwo dla dzieci

obowiązkowe

Celem nauczania tego przedmiotu jest

wyjaśnienie na czym winno polegać dobre współczesne przepowiadanie do dzieci, pod względem treści, ale przede wszystkim pod względem metody. Prezentacja przepowiadania do dzieci w Polsce od Soboru Watykańskiego II do 2010 roku.

Treści programowe

Analiza treści Dyrektorium o Mszach świętych z udziałem dzieci i Zaleceń duszpasterskich Episkopatu Polski wydanych w związku z Dyrektorium; przepowiadanie do dzieci w teorii homiletycznej (adresaci, przepowiadający, cel, treść-tematyka, rekolekcje szkolne dla dzieci); formy przekazu treści (potrzeba, doskonałej formy przekazu treści; propozycje i granice jej urozmaicania, model homilijny); rodzaje przepowiadania do dzieci ze względu na metodę (homilie i kazania: monologowe, dialogowane i kooperatywne [ znak, obraz, przedmiot, wiadomość]); publikowane teksty przepowiadania do dzieci w Polsce po Soborze Watykańskim II; postulaty dla liturgicznego i pozaliturgicznego przepowiadania do dzieci w Polsce; przykłady praktyki przepowiadania do dzieci w parafii św. Józefa Robotnika we Wrzoskach.

A. Literatura wymagana do ostatecznego zaliczenia zajęć (zdania zaliczenia)

A.1. wykorzystywana podczas zajęć

Dyrektorium o Mszach świętych z udziałem dzieci z udziałem dzieci. Zalecenia duszpasterskie Episkopatu Polski w związku z Dyrektorium o Mszach świętych z udziałem dzieci, w: L. BASSLER, Kościół dla dzieci, Kielce 1993, s. 7-28; R. FROŃ, Poglądowe znaki w przepowiadaniu, WA 18 (1990), nr 3, s. 127-132; TENŻE, Kazania dla dzieci w ujęciu Wolfganga Nastainczyka, WA 19 (1991), nr 3, s. 116-120; H. ŁYSY, Język przekazu religijnego w kaznodziejstwie dla dzieci, w: D. KROK, S. PAWIŃSKI, (red.), Język przekazu religijnego, Opole 2006, s. 91-102; H. ŁYSY, Liturgiczne i pozaliturgiczne przepowiadanie do dzieci w Kościele w Polsce po Soborze Watykańskim II. Teoria i praktyka, Opole 2011.

A.2. studiowana samodzielnie przez studenta

H. ŁYSY, Liturgiczne i pozaliturgiczne przepowiadanie do dzieci w Kościele w Polsce po Soborze Watykańskim II. Teoria i praktyka, Opole 2011.

B. Literatura uzupełniająca

W. HOFFSÜMMER, 86 kazań opartych na symbolach, Kielce 2001; H. ŁYSY, Z „Drogą do nieba” w drodze do Jezusa. Zbiór kazań do wykorzystania podczas Mszy świętych Rorate lub Eucharystii tzw. szkolnych, Opole 2007; TENŻE, P. TARLINSKI, Trzynasty apostoł. Śladami świętego Pawła w adwencie, Opole 2006; J. ŚNIEGOCKI, Kazania dla dzieci, AK 89 (1997), z.1, s. 116-131; J. TARNOWSKI, Kto pyta nie błądzi, rok A, Toruń 1995; rok B ,Warszawa 1997; rok C, Warszawa 1998.

Wiedza

1. TkMA_W01 Ma uporządkowaną, pogłębioną, prowadzącą do specjalizacji, szczegółową wiedzę z zakresu teologii pastoralnej i teologii życia duchowego P7S_WG

2. TkMA_W03 Ma pogłębioną wiedzę z zakresu teologii Słowa Bożego P7S_WG ; P7S_WK

3. TkMA_W05 Ma uporządkowaną, pogłębioną, prowadząca do specjalizacji, szczegółową wiedzę na temat działalności ewangelizacyjnej, pastoralnej Kościoła katolickiego P7S_WG

Umiejętności

1. TkMA_U01 Potrafi podejmować i wypełniać ogólne i specjalistyczne zadania duszpasterskie Kościoła katolickiego P7S_UW; P7S_UO

2. TkMA_U03 Potrafi przygotowywać i wygłaszać homilie oraz inne wystąpienia związane z działalnością duszpasterską P7S_UK

Kompetencje społeczne

TkMA_K05 Wykazuje gotowość do podejmowania trudnych zadań związanych z pracą duszpasterską i pełnioną funkcją społeczno-eklezjalną P7S_KR

Wykład problemowy, prezentacje tekstów homilii, prezentacje multimedialne

A. Sposób zaliczenia

zaliczenie z oceną

B. Formy zaliczenia

zaliczenie ustne

C. Podstawowe kryteria

1. Znajomość treści wykładu – 60 %

2. Aktywność na zajęciach – 20 %

3. Znajomość lektur - 20 %

Głoszenie homilii w czasie Rorat - na roku VI i w ramach praktyk diakońskich.