Ekologia

Informacje ogólne

Kod przedmiotu:	6.16-E-KF
Kod Erasmus / ISCED:	13.1 Kod klasyfikacyjny przedmiotu składa się z trzech do pięciu cyfr, przy czym trzy pierwsze oznaczają klasyfikację dziedziny wg. Listy kodów dziedzin obowiązującej w programie Socrates/Erasmus, czwarta (dotąd na ogół 0) – ewentualne uszczegółowienie informacji o dyscyplinie, piąta – stopień zaawansowania przedmiotu ustalony na podstawie roku studiów, dla którego przedmiot jest przeznaczony. / (0511) Biologia Kod ISCED - Międzynarodowa Standardowa Klasyfikacja Kształcenia (International Standard Classification of Education) została opracowana przez UNESCO.
Nazwa przedmiotu:	Ekologia
Jednostka:	Instytut Inżynierii Środowiska i Biotechnologii
Grupy:
Punkty ECTS i inne:	(brak) Podstawowe informacje o zasadach przyporządkowania punktów ECTS: roczny wymiar godzinowy nakładu pracy studenta konieczny do osiągnięcia zakładanych efektów uczenia się dla danego etapu studiów wynosi 1500-1800 h, co odpowiada 60 ECTS; tygodniowy wymiar godzinowy nakładu pracy studenta wynosi 45 h; 1 punkt ECTS odpowiada 25-30 godzinom pracy studenta potrzebnej do osiągnięcia zakładanych efektów uczenia się; tygodniowy nakład pracy studenta konieczny do osiągnięcia zakładanych efektów uczenia się pozwala uzyskać 1,5 ECTS; nakład pracy potrzebny do zaliczenia przedmiotu, któremu przypisano 3 ECTS, stanowi 10% semestralnego obciążenia studenta. zobacz reguły punktacji
Język prowadzenia:	polski
Skrócony opis:	Zapoznanie z organizacją materii na poziomie zbiorowisk organizmów żywych oraz wyjaśnienie zachodzących tu zjawisk, jako podstawowych problemów biologicznych; pogłębienie wiedzy dotyczącej wzajemnych zależności pomiędzy organizmami oraz współzależnościami pomiędzy organizmami i ich biotopem; zainteresowanie problematyką współczesnej ekologii jako analizą funkcjonowania ekosystemów; zapoznanie z nowoczesnymi metodami i narzędziami badawczymi stosowanymi w ekologii; wykształcenie umiejętności wykorzystywania wiedzy w konkretnych sytuacjach; wykształcenie umiejętności analizy oraz dostrzegania powiązań pomiędzy organizmami a ich środowiskiem.
Pełny opis:	A. Problematyka wykładu: Ekologia jako nauka i jej przedmiot. Zadania i metody ekologii. Doświadczalnictwo ekologiczne. Modelowania zjawisk i procesów ekologicznych. Współżycie w biocenozie. Struktura zbiorowisk i populacji. Dynamika monokultur, zbiorowisk wielogatunkowych i różnowiekowych. Biometria. Elementy fizjotaktyki. Gospodarka w agroekosystemach. Wpływ skażeń chemicznych na rośliny stosowane w farmaceutyce i kosmetologii. Bioindykatory odkształceń środowiska. Monitoring zanieczyszczeń w ekosystemach. B. Problematyka laboratorium: Grupy ekologiczne roślin leczniczych w zależności od ich gospodarki wodnej, zapotrzebowania na światło i pH gleby. Wpływ zagęszczenia roślin na ich wzrost i śmiertelność. Wpływ światła na kiełkowanie nasion. Banki nasion. Zróżnicowanie aparatu asymilacyjnego – analiza biometryczna i masowa. Relacje między częścią nadziemną i podziemną roślin. Określenie powierzchni asymilacyjnej. Allelopatyczne oddziaływanie wydzielin korzeniowych. Bioindykatory zanieczyszczeń alkalicznych. Wpływ czynników abiotycznych na tempo dekompozycji.
Literatura:	A. Literatura wymagana do ostatecznego zaliczenia zajęć (zdania egzaminu): A.1. wykorzystywana podczas zajęć • Banaszak J., Wiśniewski H. 2003. Podstawy ekologii. Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń • Sporek K, Sporek M. 2008. Doświadczalnictwo ekologiczne- metody wybrane. Wydawnictwo Uniwersytetu Opolskiego, Opole • Weiner J. 1999. Życie i ewolucja biosfery. PWN, Warszawa • Wiąckowski S. 1998. Ekologia ogólna. Oficyna Wydawnicza Branta, Bydgoszcz A.2. studiowana samodzielnie przez studenta korzystanie z baz danych bibliotek B. Literatura uzupełniająca • Anioł-Kwiatkowska J. 1992. Rośliny kosmetyczne. WSiP, Warszawa • Falińska K. 1997. Ekologia roślin. PWN, Warszaw. • Frohne D. 2010. Leksykon roślin leczniczych. MedPharm Polska, Wrocław. • Hlava B., Stary F., Pospisil F. 1984. Rośliny kosmetyczne. PWRiL, Warszawa • Koźmińska – Kubarska A. 1984. Zarys kosmetyki lekarskiej. PZWL, Warszawa • Mowszowicz J. 1979. Przewodnik do oznaczania drzew i krzewów krajowych i aklimatyzowanych. WSiP, W-wa • Mowszowicz J. 1985. Przewodnik do oznaczania krajowych roślin zielarskich. PWRiL. Wydanie II., W-wa • Ożarowski A., Jaroniewski W. 1989. Rośliny lecznicze i ich praktyczne zastosowanie. Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, Warszawa • Sporek K. 2002. Ekologia lasu – wybrane zagrożenia. Oficyna Wydawnicza Politechniki Opolskiej, Opole
Efekty uczenia się:	Wiedza W1 wykazuje znajomość podstawowych praw i zasad ekologicznych W2 ma wiedzę dotyczącą wzajemnych powiązań między organizmami a ich biotopem W3 zna problematykę ekologii zespołów i ekologii populacyjnej W4 wykazuje znajomość matematyki i statystyki na poziomie pozwalającym opisać zjawiska ekologiczne i zinterpretować wyniki eksperymentu Umiejętności U1 posługuje się fachową terminologią w wypowiedziach ustnych i pisemnych U2 przeprowadza podstawowe badania ekologiczne U3 wykazuje umiejętność przeprowadzenia analizy uzyskanych wyników badań i przedstawia je w logiczny sposób podpierając się analizą matematyczną U4 wykazuje umiejętność krytycznego opracowania wybranego problemu w zakresie ekologii U5 wykazuje umiejętność pracy w zespole Kompetencje społeczne (postawy) K1 wykazuje potrzebę stałego aktualizowania wiedzy w zakresie ekologii K2 wykazuje odpowiedzialność za powierzony sprzęt badawczy K3 przeprowadza obiektywną autoocenę własnej pracy i potrafi krytycznie ocenić wyniki pracy badawczej
Metody i kryteria oceniania:	Formy zaliczenia W - egzamin ustny + projekt eksperymentu ekologicznego L - ustalenie oceny zaliczeniowej na podstawie ocen cząstkowych otrzymywanych w trakcie trwania semestru z kolokwiów i sprawozdań z ćwiczeń C. Podstawowe kryteria W: poprawna odpowiedź na zadane pytania z obszaru programu i projektu L: ustalenie oceny zaliczeniowej na podstawie ocen cząstkowych

Przedmiot nie jest oferowany w żadnym z aktualnych cykli dydaktycznych.

Opisy przedmiotów w USOS i USOSweb są chronione prawem autorskim.
Właścicielem praw autorskich jest Uniwersytet Opolski.